dubbelspel
een vrijstaand herenhuis met dubbelglazen ramen
waardoor de zon moeizaam haar warme stralen schijnt
dit huis is kil, wij wonen er nog ‘samen’
mijn lichaam is aanwezig, maar mijn hart verdwijnt
ik wil naar buiten en me gaan bekwamen
in het weer vrij zijn, niet meer aangelijnd
jouw glitterwereld en het glamourleven
‘t is niet wat ik wil, ik kan er niet meer tegen
een tekentafeldroom, de kilte is oneindig
een dag lijkt hier een eeuw en gaat maar niet voorbij
want in dit huis heeft niets enige waarde
al leek het ooit ’t aards paradijs voor jou en mij
Utopisch mooi en ‘t begin van een nieuw leven
modern en groot… te groot nu naar het bleek
we zijn verdwaald, dat is niet overdreven
en het voelt koud, al schijnt de zon nu al een week
jij wilt hier blijven, ik wil ver weg en vluchten
naar waar mijn hart en liefde woont, dat weet jij best
en je begrijpt ook, dat is juist het trieste
ik word constant door pijnlijk schuldgevoel gepest
kan niet genieten van wat nog kan komen
ik voel me overspelig, slet en nog veel meer
dat is wat mij verbiedt mijn droom te dromen
om er mijn waarheid van te maken, keer op keer…
Geplaatst in de categorie: afscheid