Na al die jaren
In Doetinchem stond ik bij het station
de zon bescheen perron en mensen
en uren stond ik stil te wensen
dat jij nog steeds diezelfde blijven kon.
Er moet op dat station een spiegel hangen
want plots verscheen weerkaatsend licht
het lichtte op; jouw lief gezicht
nog steeds door blonde krul bevangen.
De tijd verdween, want stond toen stil,
en in de meters die jij gaande liep
en God een heel nieuw universum schiep,
kwam het gevoel terug bij de wil.
Was daar vertrouwdheid eindeloos
Kwam jij in mijn armen, onbevreesd
alsof geen eenzaamheid ooit was geweest
omdat het lot voor ons toen koos.
Geplaatst in de categorie: liefde