Sluipdagen
In stille haat tegen jezelf
ging de wereld ten onder
geen kleur tekende nog
jouw bestaan alleen
brede zwarte kloven
je ziet een beeld
als enkeldun
ben je breekbaar
maar de spiegelgestalte
houdt je handen niet vast
schreeuwend alle woorden
beefde je hart
bijna tartte je
de levensgeest
sproeide hij zijn adem
toch omwille van het stijgen
is jouw ziel diep afgedaald.
Geplaatst in de categorie: verdriet