Obsessie
Terwijl ik dicht bij jou ben en zachtjes met je praat
Dringt zich ineens het idee op, waardoor het niet meer gaat
Ik wil zo graag weer samen leven, luisteren naar een lied
Maar de gedachte houdt het tegen, genieten kan ik niet
Ik probeer het idee te bestrijden, de gedachte tegen te gaan
Maar hoe meer ik vecht ertegen, hoe meer het door blijft gaan
Ik wil het accepteren, zeggen: ”zo ben ik nu eenmaal”
Maar het schuldgevoel blijft knagen, de ziekte plukt me kaal
Zal ik nooit meer genieten van liefde, muziek, een boek?
Ben ik gedoemd om voor altijd te leven met deze vloek?
Moet jij voor altijd leven met deze stille vrouw,
Vroeger bracht zij vreugde, nu is zij slechts nog trouw.
Hoe lang kan dit nog duren? Wat kan ik nu nog doen?
Zelfs nu is er de gedachte, zo sterk als ooit of toen
Kan ik slechts door te sterven, stoppen met de pijn
Moet ik dat werkelijk accepteren? Is dat wat het moet zijn?
Geplaatst in de categorie: psychologie