Netgedichten

netgedicht (nr. 9.539):

woorden zwartten keer op keer

ik zoek je in de schaduwen
in hoeken waar het licht
niet uitgenodigd is

waar wind de bladeren jaagt
het vuil zich ophoopt in de goot
je geeft je niet gauw bloot

je kent de achterbuurt
waar niemand komt omdat de
messen scherper zijn na zessen

je ziet de snede niet, overleeft
daar in agressie en verdriet
omdat je nergens sporen achterliet

je volgt de stemmen in je geest
je hart maakt overuren de wanen
zijn nog niet zo erg geweest

ik las je in de regels wit
de laatste brieven waren zinloos
woorden zwartten keer op keer

ik zie uit naar je figuur
je gezicht is niet getekend
alleen je ogen spugen vuur