Netgedichten

netgedicht (nr. 9.617):

zien hoe licht daar breekt

onze dromen zijn van glas
in vormen teer en breekbaar
ze schijnen door voor altijd vast

ik wil kijken in je ogen
zien hoe licht daar breekt
hoe langzaam jouw emoties doven

samen gaan we wandelen
naar de grens van ons gebied
leven tussen vreugde en verdriet

ik wil met jou de bloemen zien
de vergezichten in de wolken
gras dat buigt in golven wind

soms breken we iets fijns
omdat we ook de tijd vergeten zijn
dingen die we van elkaar niet weten

met jou wil ik in glas de morgen
blazen in transparante uren van geluk
kom we gaan het aan de toekomst vragen