Netgedichten

netgedicht (nr. 9.691):

de raadsels in je ogen

je kleurt de
raadsels in je ogen
met blauw omkransd
ontsnapt in groen je blik
wat lichtelijk verschrikt
omdat ik naar je kijk

ik zie de verte
in je zorgelijk staren
een rimpel gaat spontaan
gedachten baren die je lijf
laat huiveren en je lippen
woordenloos doen fluisteren

mijn handen luisteren
op je wang en voelen
in de zachte trekken
wat je eigenlijk wilt zeggen
als de tranen in je ogen van
je verdriet weer even mogen