Netgedichten

netgedicht (nr. 9.796):

lacht je zacht gezicht

je kijkt naar mij
maar bent mijn
horizon al lang voorbij
doolt in onbekende verten

ik voorgrond niet
in een wereld waar
de waan het spook verscheurt
en vreemde geesten krijsen

toch wil ik
bij jou blijven
als een laatste draad
voor je ons voorgoed verlaat

ik pak je hand
je kijkt verschrikt en
voelt ineens je eigen ik en
lacht je zacht gezicht naar mij

nu ben je blij
voor even terug
en recht je rug maar
voor hoe lang voel jij je vrij