Netgedichten

netgedicht (nr. 9.903):

zong zon in de kristallen

ik zag je kijken
naar de sneeuw
ze vlokte wit en traag

je blik zong zon
in de kristallen
ze leken langzamer te vallen

uitgelaten volgden we
hun vlucht uit lucht
die lichter werd

we dwarrelden mee
in een zacht deinen en lieten
vlokjes op de hand verdwijnen

de wereld die verscheen
ontnam de kleur haar eigenschap
versmolt alles tot één

ik nam je hand
onze sporen zijn de
eerste in dit nieuwe land