Orpheuzen

jij schrijft me
door het raam
een stil leven
van vage vlekken
aan elkaar geketend

waar ik als dichter
sterf buiten het zicht
van lege bomen
en uitgestorven vuur

vreemd lachend
hoor ik spotvogels
schateren met
afgerukte bladeren en
mijn grijsomrande huid

want alles wat
ik onderweg schreef
was de adem
van warmlicht verlangen

van dromen die naar morgen keken

Orpheuzen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 9 stemmen 388