Strompeling

Ik somber door de straat
met een weerbarstig been.
Ik weet niet meer waarheen
geen kompas geeft mij raad.

Donker dwalen mijn gedachten
over verloren paden van de tijd.
Ik ben al vroeg een simpel feit
val buiten ieders verwachten.

Al het geluk vervalt tot pech
zoals van blad gestroopte bomen
geen zon meer kunnen romen;
levenskrachten vloeien weg.

Schrijver: Anton van Amerongen, 14 februari 2006

antonvanamerongenwanadoo.nl

Biografie van deze schrijver

emotie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 234