Netgedichten

netgedicht (nr. 9.971):

je lentent al

mijn winter zocht
de rust die kust
in kleuren van verleden

oogst die draagbaar was
zon die zomerwarmte gaf en
het gewas tot vruchten bracht

in sneeuw en ijs zijn wij
verhard zonder ontplooien
nu is er kans om te ontdooien

je lentent al in sprankelend
verschijnen dooit winter reeds
waar sneeuw en ijs verdwijnen

jouw kussen zijn mijn zon
laat lange nachten wachten
tot de nieuwe herfst weder komt