Monoloog
vreemde droefheid
bouwt muren
rond woorden
en steeds vaker
ben ik de schaduw
van iedere dag
onder bomen
en wolken
dicht gewaaid
krom ik mijn handen
rond het eenzame lied
over druppeldiepe
stenen en
rauwe monden
schuurt het zand
de hese zinnen
van vogels die
ik niet herken maar
stroomafwaarts huilen
achter de schaduw
van mijn stilte
bouwen muren
de ruimte
voor einde – woorden
Geplaatst in de categorie: psychologie