Netgedichten

netgedicht (nr. 10.111):

licht dat uren schemert

bomen staren in de mist
huilen druppels op de straten
het geluid vermindert zicht
de stilte voelt verlaten

gevangen in het grijs
dat kilte is gaan dragen
bekleed met witte rijp
als de vorst is aangeslagen

takken wijzen troosteloos
verloren naar de hemel
aarde lijkt wel bodemloos
in licht dat uren schemert

stappen dempen in het gaan
op wegen zonder richting
straatlantarens zijn wel aan
maar geven geen verlichting