Netgedichten

netgedicht (nr. 10.334):

stak lente in je haar

in het zachte
groenblauw van je ogen
las ik weer eenzaamheid
hoorde woorden zonder praten
het rotgevoel dat steeds
uit vroeger overblijft

we kozen voor een
eigen wereld buiten
iedere werkelijkheid
omdat onze prille
liefde nog moest groeien
in de dagrealiteit

samen zochten we de wegen
in elkaar verstaan
kwamen we de hemel tegen
maar het aardse bleef bestaan
ook daar moesten we gaan
door kou en modderregen

ik stak lente in je haar
je ogen gloeiden
maar in het samenzijn
kwam weer die oude pijn
het rotgevoel maar ik weet
eindelijk wat jij bedoelt