Netgedichten

netgedicht (nr. 10.420):

het schooltje van zijn jeugd

de wereld
om hem heen verdween
als hij zijn vriend maar had
zijn houvast met
het leven van voorheen

de geur
van thuis zit in zijn kleren
hij hoort nu nog
hoe kinderstemmen leren
in het schooltje van zijn jeugd

de zwarte dag toen
angst het dorp verschrikte
en iedereen zich schikte
met het wapen
van vergelding in de rug

hoe moeder vluchtte
hem verzuchtte sneller
mee te gaan
honger dorst de lange
nachten zonder maan

zijn vriend
is ook van ver gekomen
overleefde zonder dromen
hij was er op gebouwd
zijn lichaam was van hout