Het zwijgt er woorden
hoe schijnbaar lucht danst
in de weerspiegeling
van getraliede ramen
blauwig paarse bloemen
geuren mij toe in het nest
van het met riet getooide huis
achter me een stenen muur
waar een eenzame tafel
enkel de wolken draagt
als in gebed verzonken
het is mijn tuin niet
ik snoei ook de rozen niet
maar plooi me nederig
tussen de avond en
schrijf woorden
op het herfstpad
van leegte en
vervlogen dagen
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid