verdwalend in niemand zijn land

je wekt me
de schemering ruist
op een lichtende vleugel

dromen vervliegen
de nacht houdt
het licht weer apart

we vragen de wind
je te dragen
te koesteren als kind

we wieken
verdwalend in
niemand zijn land

we leggen
de hand op de
schat van vandaag

waar al onze
wensen liggen
te glanzen

in de zon die
we stelen
van morgen

de horizon rafelt
en regent
de waarheid

Schrijver: wil melker, 5 april 2006

wlmelkerziggo.nl

liefde vervreemding onzekerheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 420