Netgedichten

netgedicht (nr. 10.618):

omdat kristal geen druppel trouwt

bolletjes sneeuw
hangen te drogen
als de regen valt

kou is onvermogen
omdat kristal
geen druppel trouwt

om samen
neer te vallen
te smelten in een plas

hoe het was
hangende koppen
naast de knoppen

in groene lussen
van de dood lente
op steenworp afstand

toen de maan
het morgenrood
verscheen

de gele zon
weer gloeide de
keerkringen voorbij