Netgedichten

netgedicht (nr. 10.901):

bloed ruist in je oren

uit alle hoeken schreeuwt
de stilte van de nacht
ze vreest de zachte lach
en klampt aan angst
die iedere beweging doodt
je dieper hijgen laat en je
verlamt in wazig rood

donker licht soms duister op
beweegt zich in verstarring
dreigen maakt je rust kapot
je handen tasten in verwarring
ze verliezen zich in vaagheid
zonder raken alleen met stilte
kunnen ze geen vuisten maken

nog bonkt je hart en bloed
ruist in je oren, je vlucht
omdat je als de dood bent
om de stilte weer te horen
angst voor zwart vertekent wit
later in het eerste schemerlicht
word je opnieuw geboren