Woordmagiër

Ik wil doorgronden dood en leven
niet dadenloos maar staren in ’t verschiet
en vonken zonder dat een sterveling het ziet,
maar raken aan de grenzen van het niet,

waar geest en stof op woorden samenkomen
en paren in het baren van de tijd,
waar lucht en vuur het ongevormde binnenstromen
en, omgevormd, weer wijken in oneindigheid.

Wie ben ik, dat ik deze woorden,
met vuur en tomeloze drang bezield,
op laaiende, sterrensteigerende akkoorden
laat klinken en niet in halfbewuste oorden
van ’t ongevormde weten binnenhield?

Ik raakte aan de grenzen van het niet
en proefde van de angsten voor de dode tijd:
mijn wezen scheurde over grenzen van ondraaglijkheid
en liet mij achter als een reiker uit een ver gebied,

waar pijn en licht elkaar verdragen
tot alle roerselen omslaan in hun tegendeel,
waar angst en haat elkander schragen
zolang ik over ’t golven van de pijn beveel.

Mijn wezen draaide om de lengte-as
van wat een mens kan dragen bij zijn leven;
ik ben nu iemand anders dan ik vroeger was:
een dichter, met het woord verweven,

een ziener, soms, die het gekerkerd woord bevrijdt
maar zelf niet weet waarvoor hij naamloos lijdt,
die niet weet waar hij dit verkrampen aan verdient
maar zich toch van de klankkleur van het woord bedient.

Ik zet de tonen, sla akkoorden
en draai de klanken met mijn handen om –
toonladders van verklonken woorden
laat ik stijgend sterven met omfloerste trom.

Om het draaipunt van mijn musisch denken,
op het ritme van het altoos waaien van de tijd,
op de maat van melodieën die mij steeds doordrenken
schrijf ik woorden neer, hoezeer ik daar ook onder lijd.

De pijn doortrekt mijn voelen en mijn denken,
want deze woordmacht wortelt in ontvanklijkheid,
maar daadkracht staat uit deze wenken
op, omdat een hoger woord mijn woord geleidt.

Het duister in mij is nu licht,
de klanken in mij zijn tot woord geworden.
Het ongerijmde is gevat in een gedicht,
maar het gerijmde is tot pijn verworden.