inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 11.271):

Broos

Ik kijk naar de man die, ineengedoken,
in zijn stoel zit, de ogen geloken;
zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar,
in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar.

Lamplicht zet zijn hoofd in een kader,
heel duidelijk zie ik nu mijn vader;
groot verschil met het beeld dat naar boven kwam
van de man die mij hoog in zijn armen nam.

Van veilig gevoel tot tehuiszorgplicht,
daartussen ligt een mensenleven.
In de groeven van mijn vaders gezicht

staat het verdriet om mijn moeder te lezen.
Wat zou ik, om zijn lijden te stillen,
graag zijn broze lijf in mijn armen tillen.

Schrijver: Ruurd van der Weij, 29 mei 2006


Geplaatst in de categorie: ouders

4.0 met 8 stemmen aantal keer bekeken 1.143

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)