inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 11.458):

hooggehakt in haar lach

Een zucht als gerucht. Ze komt,
roepen tegels tot stenen en muren.
Deuren gaan open, geluid is verstomd.
Ruiten tillen blikken naar buiten.
Bomen buigen hun takken uiteen.

Gevels staan minzaam te knikken.
Bollen tot straat in een rood perspectief.
Weten dat lijnen in verten verdwijnen
alsof horizon oplossing biedt. Zij komt.
Haar lachende mond in het stralend gezicht.

Straten en pleinen tonen haar klasse.
Een wiegende weg verraadt sensueel,
soepel verend haar pas.
In bomen dromen woeste gedachten
wellustig de blaadjes jong groen.

Ze kijken en fluiten het lied
van verliefd zijn op benen.
Je schenen verstrakken hun huid.
Met een krab in het kruis en een lach
kleden ze zich, in gedachten al uit.

Je ogen doen vogels verschrikken,
hippend hun poten verschikken.
Ze schreeuwen je na dat je mooi bent
echo’s verstrooiend als veren op straat.
Hun geluid wijst de weg die je gaat.

Wind slaat je rok in vlaag
naar de hemel. Stilte, onthullend,
aansprekend in lijn. Applaus maakt
een eind aan begin van de passie.
Spanning bruist in emoties eruit.

Je stapt, hooggehakt, met
welluidende lach door de stad.
Het zingt in je bloed en gonst
door je drift. Je toont heel uitdagend,
het leven, jouw warme gezicht.

Schrijver: wil melker, 16 juni 2006


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 316

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)