Netgedichten

netgedicht (nr. 11.530):

Dijkbewaking

Nog verder draag ik mijn verleden
het weelderige riet in
waar de mandjes groeien
bruinverpakte gorzen de wacht houden
over elke doodgeboren lentemorgen
en vroege klanken stroomopwaarts
de eerste zon ontmoeten

Een rapsodie in tegenlicht
bewaakt de ijle dijken
in de laaghangende kilte
trek ik mijn rietkraag verder op
buitendijks wachten tijden
van toen op een doorbraak
naar de alles verzwelgende stroom

Met elke slag vervaagt de oever
terwijl het beeld zich in mij
voor eeuwig vastnagelt
ik groet de laatste palingvisser
een rode lijn meet de hoogste stand
de rivier knipoogt en
neemt mij bij de hand.