Netgedichten

netgedicht (nr. 11.532):

tot steen gebakken kou

je keek om
de hoek versprong
waarin wij als
gevangen leefden

ik zag
je perspectief
ineens had ik
je weer uitbundig lief

wij zijn de dans
ontsprongen
werden uit elkaar
gedrongen

plaatsten muren
die bescherming zongen
met tot steen gebakken kou
gestapeld met berouw

ik kijk om
stille liefdes
zwaaien om de hoek
ik groet
terwijl mijn andere hand
heel zacht
jouw lichaam zoekt