Netgedichten

netgedicht (nr. 11.543):

jij bent mijn paspoort

vandaag waait ook de wind
uit een verkeerde hoek
zit alles tegen en in de regen
voelt mijn vel niet goed

ik wil die spanning breken
door alles te vergeten
schilder dus een lief tafereel
onbewust gebruik ik te veel geel

haat mezelf nog het meest
omdat de uitweg die
ik spon met draden fantasie
niet om de werkelijkheid heen kon

paden waren afgesloten
als in beton gegoten
ommuurd tot op immense hoogte
en ik stond daar alleen

kon geen kant meer heen
maar jij reikte een hand
en schouder om te rusten jij bent
mijn paspoort naar een ander land