inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 11.594):

Getoonde tranen

Bladeren en kreupelhout
dekken het grafje dat
hij vormde met zwart zand
want - zo vindt mijn kleine kerel-
de uit het nest gevallen merel
had het koud

en hadden wij z’n zusje niet
ook met aarde toegedekt
toen de dood het jonge leven
zwarte vleugels had gegeven

ik buig het hoofd diep in verdriet en
hoor mijn eigen tranen huilen
in een droevig vogellied

Schrijver: sacrajewa, 28 juni 2006


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 958

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
annemiek
Datum:
1 juli 2006
Hoe diep ga je in deze. Je schildert een tipi, bundelt drie stokken tot kruis, hangt je verdriet, plant voor jezelf een verschrikker met een veer gedoopt in git.
Pen je kruisjes smart neer om een kern
van leven en voor wat was. Beschrijf je hier een kernreactie uit het oer gegraven en begraven in de regels uitgeschreven van dat en dit nu in het bestaan.
Hoe kan een hart rellen voelen
zijn of haar me en tot merel begraven naast de menselijke beeltenis
symbool laten staan in schoonheid
als tifaniglas op een dressoir
in dringend deze in meer lagen?
Ik ben steeds verbaasd en vol respect voor je mooie manier van verwoorden.

Complimenten.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)