nog even
langzaam sterf ik
in een huis
dat wacht
regen in de ramen
ik poets de laatste dag
hang wolken aan de nacht
koud, steeds bleker
de lippen achter glas
ik praat nog over stenen
en leg ze op mijn huid
alsof de stilte slaapt
in een verre dag na deze
het is de hoogste tijd
het
regent
op mijn mond
buiten
valt
het raam
Geplaatst in de categorie: psychologie