Netgedichten

netgedicht (nr. 12.108):

de wereld en mijn zoon

voor een begroeid chateau
pal aan de weg naar Malmédy
gewoon potsierlijk op straat
zit mijn oudste zoon
nog geen drie jaren oud
op een lage kinderstoel
een en al voldane lach
onder de spaghettislierten
saus stroomt uit zijn neus

al het licht was weg
de electra uitgevallen
donder en bliksem stormstoten
hagelstenen als fazanteneieren
vlak voor het eten
hielden de goden een pauze
de wereld was ontregeld
de koeien liepen op de weg
masten waren aan het vonken