Netgedichten

netgedicht (nr. 12.177):

met ogen als gezicht

onderbelicht
met ogen als gezicht
was achteloos
op een stapel poses
van anderen gelegd
jij lag daar echt

willekeur
sorteerde plaats
je blik gaf toeval
weinig keus
je arrogante neus
beheerst de sfeer
en tekent
voor de laatste keer
mijn god

je vilde mij
jouw wil te sterk
voor mijn gevoel
je overdonderde
mijn ruimte
ik kon slechts
gissen naar wat
je bedoelt
ik was mijn
eigen strop
aanhalig