Netgedichten

netgedicht (nr. 12.228):

in voortijdig sterven

ik heb je ogen
bekeken in het breken
van duister door
licht van de morgen
de vogels nog stil
jouw liefde nog slapend
onze kleine fee wakend

ik keek langs je wimpers
de lijn van je haren
je voorhoofd de ernst
in een rimpel de lach
die ontstaat uit de kuiltjes
in wangen je mond die
die lach heeft gevangen

een takje lag
stil op de grond
gebroken bij pogen
licht te bereiken
het droomde in
voortijdig sterven
van blaadjes met groen

zag kleuren van zon
uit de nevels opklimmen
raapte het takje
dat nooit meer
een dag zou beginnen
jij kleine fee uit ons dromen
neem nu het takje maar mee