Netgedichten

netgedicht (nr. 12.662):

een witte lach als vergezicht

de ochtend huivert
fluistert dauw
herfst trekt draden
in het vroege licht
ze knispert met
bevroren vingers
in een witte lach
als vergezicht

klokken luiden
hun weemoedig tonen
gedachten dromen
in seizoenennostalgie
de wind is bezig
luchten op te schonen
bomen kleuren
in hun bladmagie

ik groet de zomer
in zijn vruchten
het rijpe rood
de kleur van hooi
de eerste vogels
zijn al aan het vluchten
voordat de winterkou
ze heeft gekooid