Netgedichten

netgedicht (nr. 12.954):

Gewoon gezien op straat

een zakdoek
nat van kindertranen
en hand de andere even kwijt
vertellen ieder hun verhaal
van droefenis of diepe spijt

het tuintje bij een voordeur
verwaarloosd met armoedig groen
panden zijn uit betere tijden
verwaarlozing is niet
met verf te bestrijden

zag je wachtend op de bus
je haar verward
je blik iets schichtig
gewoon wat in de war
iets minder evenwichtig

ving een blik
zag pijn en angst
de wil niet meer te leven
ik keerde om het was te laat
ik kon je niets meer geven

mijn dag met stukjes leven
gewoon gezien op straat
mensen lijken vaak
niet meer te weten
dat een ander nog bestaat

alleen maar aandacht
om vooruit te komen
gewetenloos en kil
is dat wat overblijft
van alle stukjes leven
is dat de nieuwe modegril