Gezichten ken ik niet

kruip soms weg
ver weg en wil niets
van mezelf meer weten

speel mijn spel met
poppen waarvan ik de
gezichten niet kan vergeten

grote neus was mij het liefst
scheve mond had altijd praatjes
donkere ogen voelden mijn verdriet
de kleinsten waren steeds mijn beste maatjes

nu word ik gespeeld
gezichten ken ik niet
lijven kroelen om het hardst
alleen mijn poppen voelen het verlies

Zie ook: http://home.deds.nl/~wilmelkerrafels/

Schrijver: wil melker, 18 november 2006

wlmelkerziggo.nl

liefde onzekerheid poppenspel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 475