Ik schreeuw niet
herkende
erkende in echo
die schreeuw
als mijn fluister
pijn
om wat is
en wat had
kunnen zijn
jaren gedwaald
sterren geschoten
kompassen verlopen
naar doelen van niks
het stomme geluk
van een roes
gesoes van
tevreden niets zien
ik haatte
had in de gaten
dat stilstand verrot
ging langzaam kapot
pas later
bij het ontwaken
kwam schuld en gevoel
geen doel om te raken
ik ben er mee klaar
maar de pijn
komt met vlagen
teveel om te dragen
dan vlucht ik
weer even en
denk niet aan leven
zoals toen
ik schreeuw niet
maar huiver
en fluister
nu gaat het beter
Zie ook: http://home.deds.nl/~wilmelkerrafels/
Schrijver: wil melker, 22 november 2006
Geplaatst in de categorie: liefde