Een kind dichten

Ik strooi woorden als stuifmeel
zoek bloemen van verbeelding
koester de te kiemen pitten
in de bodem van mijn geest.

Gerijpt door de herfstzon
breek ik mijn gelooide bast
werp ik zaden ver van mij
voorbij mijn rangeerterrein.

Het zal toch één keer lukken
vruchtbare grond te treffen
en mijn kind te dichten
als de zachte lenteregen valt.

Zie ook: http://www.depriman.nl

Schrijver: Anton van Amerongen, 22 november 2006

antonvanamerongenwanadoo.nl

Biografie van deze schrijver

poëzie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 558