Netgedichten

netgedicht (nr. 13.543):

Noach

De roosverrotte bladeren ondersteunen een
ongemakkelijke sfeer. Ook dode geesten treden
uit verslenste vogelnesten. Ook zij slaan en trekken
bangelijk op de vlucht.

Droombeeld. Wordt zacht versperd, kordaat afgeblokt.
In de schuimende muur staat mergzacht
‘vrieskou’ gekalligrafeerd. Hij nadert,
slurpt de glazige zon aan diggelen.

Alles lijkt nu regengetint. Slapeloze wind
sleurt slapmeedogenloze waarschuwing mee. Geen kat
die wist waar het leven
herbegon, behalve hij,
vloog hoger dan de rest, keert als
enige enkeling terug naar mij,
de laatst levendige bakermat.