de afgelegde weg
ik werd gisteren
naar een stoel verwezen
om heel even te ervaren
hoe leven zou zijn, zonder
ze namen mij
het struikelen af, met
vallen en opstaan
om het onvermogen
zelf te beleven, zonder
ik zag lager
hoe eng de wereld
ruimtes bouwt, hoe hoger
het doel leek, alsof tranen
en een lach zwaarder waren
van gewicht, zonder
gaven ze mij
een gelijkenis en leerden
de kunst van het bewegen
ik werd klein, veel kleiner
toen ik handen en schouders
kreeg om op te klimmen
tot langzaam
die stoel wielen kreeg
en wij benen deelden
roestvrij en
onnavolgbaar, met
ik scoorde
maar zij nog meer
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 8 december 2006
Geplaatst in de categorie: psychologie