Netgedichten

netgedicht (nr. 13.701):

Droom maar

zomaar
droom maar
laat je ogen kijken
langs je wimpers
schuin omhoog

de laagste takken wuiven
naar het mos het zijn de
zachtste plaatsen in ons bos
mijn hand nog warm van het rijden
geleidt je naar de open plek

daar dansen de gedachten
omdat ze niet meer hoeven wachten
hier ontmoeten zij ook andere geesten
gedachten kunnen zij natuurlijk lezen
zijn toch vrienden van elkaar

soms verschijnt
een stille zijn kille wind
waait alle warmte weg
gedachten lopen snel te hoop
en vinden steun bij fee en prins

die stille vol verdriet
vertelt dan zijn verhaal
getroost door allen in het bos
verwarmd door het maangeel mos
worden zijn tranen snel gesust

de prins kijkt naar zijn fee
neemt heel stilletjes gedachten
van haar mee om ze te koesteren
en als zij slaapt en hij nog waakt
zijn hun gedachten bij elkaar