kommer kom

kon ik je maar zeggen
wat ik werkelijk bedoelde,
maar die nukkig afgewende rug
maakt dat ik het verwoorden
nog steeds niet durf,
omdat ik de kou al voelde
die volgen zou, al voor
het laatste woord, gewogen
en te min bevonden,
de poel van onmin
deed ontluiken.

Een glibbervis ben ik geworden,
die in deze netversperde wateren,
de fuiken wil ontwijken,
maar dadelijk weer druipend nat
naar jouw droge woede wordt gevist:
geen vrije vis, maar rondjes zwemmend
in een zwaarvervuilde kom
met matglas ruiten.
waar is het verse water toch,
hoe kom ik buiten?

Biografie van deze schrijver

glibbervis fuik woede

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 31 stemmen 357