Netgedichten

netgedicht (nr. 13.759):

Breiland

En weer ligt er een pasgeboren kind
gehuld in grauwe, haveloze lappen
kribbig ’t plantenbedje plat te trappen
omdat het stekend stro niet lekker vindt

een engel daalt terneer met wijde klappen
het wonder rilt en voelt zich onbemind
omdat de neerstriemende vleugelwind
het schreiende van kou adem doet happen

de kudde waar het lam blind op vertrouwt
heeft wol genoeg om warm in te gedijen
maar geeft het slechts een aureool van goud
naast mirre, wierook en wat specerijen

dus blijft dit lieve kindje eeuwen koud
omdat men het verdomt wat goed te breien