Netgedichten

netgedicht (nr. 13.932):

In golven gefluisterd

behoedzaam tast ik aan schelpen
die in diepere lagen van de nacht
zich verzamelen in het sleepnet
van volkomen stilte

vinger na vinger volg ik het bloedspoor
van vergankelijkheid langs
de scherpe, gebroken randen

ik strooi nog zand over de dag
en verdwijn als jouw stem sterft
op de loodlijn van mijn lippen

druppels binden mijn handen vast
aan rotsen onder het water

de zee lost op wat ze
zichzelve gaf