Tunnel zonder zicht
ik schaduw zijden
voel het lijden dat
geen licht meer kan verdragen
stop de pijnen die
om meer verdoving vragen
breng rust en stilte terug
dan ontvlamt de geest
zij weet het lichaam is
al veel te lang geweest
wil naar het warme licht
vliegt in paradijselijk bereiken
uit de tunnel zonder zicht
schaduw heb ik meegenomen
maar op de drempel zei haar glimlach
zacht die heb ik nooit meer nodig
Zie ook: http://home.deds.nl/~wilmelkerrafels/
Schrijver: wil melker, 18 januari 2007
Geplaatst in de categorie: liefde