Netgedichten

netgedicht (nr. 14.163):

Mater familias

Daar lig je dan
zo dood te zijn
dat ik blind ben
voor wie je was.

Dat is verdriet
dat is woede
dat is ontzetting
dat is afscheid.

De hemel is grijs
ontkent het licht
waarmee je mij
trots gedragen hebt.

Nu ben je te zwaar
lood in mijn armen
een bodem van zink
een ei van zwavel.

Kon ik maar stromen
in het bloed dat
mij heeft gevoed.

Kon ik maar lopen
met de armen die
mij hebben opgetild.

Je bent altijd geweest.
De toekomst sterft jou.

O moeder van moeders
rots in brandende eeuw.
Ik houd mijn adem in
als jij in rook verdwijnt.