Verloren vaart
ver weg
uit het zicht
begraaf ik een droom
radeloos rood gestampt
tot net voor de dood
zich als rots waant
woorden huilen zich los
en scheuren mijn lichaam open
wanneer de misthoorn
kreunt op mijn gezicht
door het brandend geloei
in de nachtstorm
ik kijk nog
een keer om en zie
de bron van mijn ziel
boven wolken
regenrood bedekt
mijn zakdoek
de zee
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 22 januari 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie