Netgedichten

netgedicht (nr. 14.453):

Veldoven

Waar eens de oven stenen bakte
van kleirijk land naast de rivier
trompettert nu een wilde zwaan
en pikken houtduiven voldaan
de zwarte bessen van een vlier

gegraven gaten werden meren
waarin de vissen lustig paaien
en aan de oever wilgen pronken
die in spiegelbeeld verzonken
statig naar het water zwaaien

hoe schoon is deze weidevlakte
- als uiterwaard gerenommeerd –
nu bloemen er zo welig bloeien
paarden draven, koeien loeien
een reiger langs de meidoorn scheert

maar wat het meest blijft imponeren
zijn ovenresten die geleden
pijnen, bloed en tranen dragen
van hen die zwoegend zonder klagen
een fundering legden voor het heden