Netgedichten

netgedicht (nr. 15.039):

Gemist

De avond sijpelt binnen in het regenwoud
waar elke lichte plek door duister wordt gedicht
en ogen in de nevels glurend zijn gericht
op iedere beweging in laag kreupelhout

behoedzaam zoeken poten naar een evenwicht
alsof de draagkracht van de takken hen benauwt
pas na het aftasten worden ze goed beschouwd
als jacht- en rustplaats met een open overzicht

daar wacht het roofdier tot een vette prooi verschijnt
dwingt dan zijn strak gespannen spieren overeind
om te ontladen in een sprong die leven wist

maar dit keer is de buit hem bliksemsnel ontsnapt
en heeft het beest vergeefs zijn kaken dichtgeklapt
wat leert dat ook een nevelpanter weleens mist