inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 15.067):

mijn vrouw blijft onbehandelbaar

hele dagen gekluisterd voor de ramen
bevroren tranen diep in het dal
grijs van het ijs ogen spuwen gal
vraag je wat – het is hooguit ja nee amen

geen land met mijn vrouw te bezeilen
of het zou er één met lappen moeten zijn
met dubbel paspoort kan ze met chagrijn
daar in hun mand liggen te verwijlen

pas dreef ik haar met zachte hand vooruit
naar een therapeut voor haar eigen bestwil
hij zei wat is je vrouwtje droef en ijzig stil
alleen in het café heb je kans dat het ontsluit

gedrieën zetten wij het op drinkgelag
de knijper behandelde haar schijnbaar niet
toch kwam zij door hem los van haar verdriet
hij bedreef de liefde ambachtelijk als techniek
hetgeen zij al te graag voor waar aan zag

zo kreeg hij haar aan de praat heel koel
aan flukse flirt onderhevig kwam haar verhaal
zoals ik al vermoedde was zij zeer verbaal
zwoel ging hij stevig door op haar gevoel

haar makke was te sterke claims van derden
terwijl zijn vingers speels de ronde deden
bleek dat zij burnout had gegrond in reden
en wel als diepe emoties haar teveel werden

die kwamen naamlijk centraal tezaam in één punt
midden in het grote rif het heet clematoris
waaruit het zich verspreidt als pijn en sores
bezopen klonk hij toen met kussen op haar munt

rond sluitingstijd bleek alles klip en klaar
haar clematoris als punt wetenschappelijk onbekend
gezamenlijk loopt nu onze aanvraag op het patent
jammer maar waar blijft zij finaal onhandelbaar

Schrijver: jos zuijderwijk, 25 maart 2007


Geplaatst in de categorie: ziekte

3.8 met 8 stemmen aantal keer bekeken 1.094

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Yur
Datum:
27 maart 2007
Wat heb jij toch een heerlijke poëtisch zaag in je kraag. Of is het net andersom? Hoe dan ook, ik heb me een puist gelachen. Dank!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)