Netgedichten

netgedicht (nr. 15.296):

TRAAG LICHT

stoelen door het laatste leed verlaten
lege plekken in het echtelijk ledikant
waar ooit warme gevoelens zaten
waait koude wind over het land

het trage licht gestaag ontloken
zeeft schemering door het gordijn
van tederheid voorgoed verstoken
klinkt onrust door als een refrein

niets wijst nog op het oud geluk
waarmee zij eens elkander bonden

vervreemd van alles wat er was
staan woorden haaks op waterpas
likt hij zijn opgelopen wonden...
vooralsnog niets van haar gevonden

Lejo van Kuijeren