de weg is kort tot aan de nacht
de nacht valt
uit het landschap
van donkere stemmen
dof waaiend en vergrijsd
wanneer ongevederde vuurvogels
zich op mijn keel storten
en het laatste uur in mijn lichaam
wekken, meedogenloos over
huid verloren
ik zal eeuwig leven, van
alles afgesloten, de dragers
en de dag
er is niemand meer
die de regen en mijn spreken
in de wind zal horen
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 29 april 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie